تارنمای سام قندچی یکی از تارنماهایی است که نوشته هایش را می خوانم
از فروردین ماه امسال(۲۵۷۶) نوشته های ایشان را از دست نداده ام
هتا به نوشته های ایشان در تارنمای بالاترین نیز رای می دادم تا بیشتر دیده شود
البته تا جایی که می دانم هساب کاربری ایشان به درخواست خودش
از سوی گردانندگان بالاترین بسته شده است.
آقای سام قندچی دلیل درخواست خودش برای بستن هساب کاربری اش
در بالاترین را کمبود زمان و جلوگیری از سواستفاده ی اهتمالی از
هساب کاربری اش برشمرده بود.
اگر درست یادم مانده باشد من خودم نیز پس از آنکه لینکم از سوی بالاترین پاک شد
بیش از چهل-پنجاه روزی میشود که وارد بخش کاربری ام در بالاترین نشده ام
دلیل پاک شدن لینکم در بالاترین،گویا به دلیل نادرست نویسی تیتر
لینک بود که به جای نوشتن عراق،نوشته بودم اراق
خب من دوست دارم پارسی نویسی کنم و بنویسم اراق
خب هر کسی آزاد است آنگونه که دوست دارد بنویسد نه آنگونه
که دیگران دوست دارند و این یک چیز ساده ای است که فهمیدنش
چندان هم دشوار نیست.
از اینها که بگذریم در اینجا می خواهم درود بفرستم به شرافت
آقای سام قندچی که چندی است پیگیر روزگار سهیل اربی است
و هتا ایشان در نوشته اش تا به آنجا پیش رفته که همه ی مقدسات
رژيم ننگین اسلامی را به هیچ انگاشته است.
سهیل اربی به دلیل آزادانه و روشنگرانه نوشتن در فیس بوک
دستگیر ، زندانی و شکنجه شده و هتا خانواده و فرزند سهیل اربی نیز از گزند
آزارهای ماموران سرکوبگر رژیم ننگین اسلامی در امان نمانده است.
اینجاست که آقای سام قندچی سایه ی سنگین سکوت را شکسته است
او نمی تواند خرد شدن فردی را ببیند که بی هیچ جرمی در زندان های
رژیم ننگین اسلامی زندانی شده است و دارد روزگار بدی را سپری می کند.
اوج بی شرافتی است اگر در اینجا همسدا با آقای سام قندچی
پشتیبانی ام را از سهیل اربی نشان ندهم.
البته آقای سام قندچی می گوید تا زمانی که چنین رفتارهایی با
فردی چون سهیل اربی میشود به همه ی مقدساتی که به کمک آن
رژيم ننگین اسلامی از ایران ، دوزخ و زندانی بزرگ ساخته است
نفرین خواهد فرستاد ولی من یک گام جلوتر می گذارم و تف
به روی مقدسات ننگین اینها می اندازم و به دنبال یک کیسه ی آشغال
می گردم تا این مقدسات را درونش بگذارم و به آشغالدانی بیندازم.
براستی چند نفر در میان وبلاگ نویس ها و آزادنویس ها می شناسید
که پیگیر سهیل اربی اند؟اگر ستار بهشتی زنده بود شک نکنید که
سنگ تمام می گذاشت و او نیز سدای بلند سهیل اربی میشد.
نباید سهیل اربی را تنها بگذاریم،او اکنون در سیاهچال های رژيم ننگین اسلامی
زندانی است و شک ندارم گهگاهی به این می اندیشد که آیا کسی در آن بیرون
به او می اندیشد؟آیا کسی از او یادی می کند؟آیا کسی برایش کاری انجام می دهد؟
نکند فراموش شده باشد؟
۷-۷-۲۵۷۶ پارسی
آزادیبان(نوشته های یک آزادنویس) 