استفان هاوکینگ در دهه ی ۱۹۷۰ تمرکزش را گذاشته بود روی سیاه چاله ها
و زمان زیادی را روی این کار گذاشته بود و آنگونه که استفان هاوکینگ در
کتابش(تاریخچه ی زمان)نوشته است، او در سال ۱۹۸۱در کنفرانسی که در واتیکان
درباره ی کیهان شناسی برگزار شده بود،شرکت می کند که پس از آن ، کشش و گرایش او به
پرسش هایی درباره ی آغاز و انجام جهان،دوباره زنده میشود.
ینی کلیسا،سده ها پس از دادگاهی کردن گالیله ،تسمیم گرفته بود که
کنفرانسی برگزار کند و از کارشناسان بخواهد که کلیسا را در زمینه ی
کیهان شناسی راهنمایی کنند.
در پایان این کنفرانس،شرکت کنندگان به دیدار پاپ می رسند و پاپ
به آنها می گوید که ایرادی ندارد که آنها درباره ی دگرگونی جهان
پس از انفجار بزرگ،پژوهش و کاوش کنند ولی نباید درباره ی خود
انفجار بزرگ،پژوهش کنند و بررسی انجام دهند چون به باور کلیسا
انفجار بزرگ همان آفرینش و کار خدا بوده است.
و بی شک چنین سخنانی از سوی پاپ، آدم خردگرایی همچون استفان هاوکینگ
را بیشتر و بیشتر به سوی پرسش هایی درباره ی آغاز و انجام جهان هل داد.
نکته: آفرینش گراها،واژه ی آفرینش را به جای پیدایش به کار می برند
و از به کار بردن واژه ی آفرینش، لذت می برند.
۲۸-۶-۲۵۷۷ پارسی
